Good LOVE
Part 1
เขาก็ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้มันเริ่มมาจากตอนไหน
อาจจะเป็นตอนเจออีกฝ่ายครั้งแรกในฐานะพี่สาวของเมมเบอร์ที่จะเดบิวท์ด้วย
หรืออาจจะเป็นตอนที่เขากับมินฮยอนพากันไปปูซานเพื่อฝากเจ้าเมลให้บ้านของอีกฝ่ายเลี้ยง
ตอนที่ใจมันชาๆ นิดหน่อยตอนที่เห็นอีกฝ่ายสวมแหวนและรู้ว่าคนที่ซื้อแหวนให้คือแฟนหนุ่มของอีกฝ่าย
ไม่รู้ว่ามันเริ่มจากตอนไหน
แต่มันได้เริ่มไปแล้ว
ความรู้สึกนี้...กับฮวังซูจิน
“เหงาหน่อยนะคะ พวกเด็กๆ ไม่อยู่” ซูจินว่าขึ้นพลางกวาดสายตามองไปทั่วหอพัก
เพราะรายการ produce101 ทำให้มังเน่ทั้งสี่คนของนิวอีสต์ต้องย้ายไปพักยังสถานที่ที่ทางรายการเตรียมไว้ให้
หอที่เคยมีเสียงดังโหวกเหวกโวยวายตอนนี้เลยเหลือเพียงแต่ความเงียบ
“ก็นิดหน่อยครับ”
อารอนที่เดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับกระเป๋าใบโตที่บรรจุเสื้อผ้าของเด็กๆ
ทั้งสี่คนเอาไว้ว่าขึ้น
ซูจินพยักหน้ารับรู้ถึงจะไม่ค่อยสนิทกันแต่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้านั้นโกหก
ไม่อย่างนั้นมินฮยอนน้องชายของเธอคงไม่กำชับเธอมาหรอกว่าช่วยดูอารอนให้หน่อย
อย่างน้อยก็อยู่คุยเรื่องสัพเพเหระสักชั่วโมงก็ยังดี
“คิดถึงเมลไหมคะ”
“ครับ? อ้อ...คิดถึงครับ”
“ดูรูปไหมคะ”
ซูจินเอ่ยชวนพลางหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเป็นการกึ่งบังคับให้อารอนที่ยืนลังเลอยู่จำต้องวางกระเป๋าลงและเดินมานั่งข้างกับหญิงสาวอย่างช่วยไม่ได้
นัยน์ตาอารอนมองไปที่หน้าจอสี่เหลี่ยมนั่นก่อนจะเผลอเหลือบไปเห็นแหวนบนนิ้วเรียวสวยอย่างไม่ตั้งใจ
ชั่วหนึ่งใจของเขาดันเต้นหน่วงๆ เลยลองขยับร่างของตัวเองให้ออกห่างจากร่างบางสักคืบหนึ่งเผื่อใจของเขาจะกลับมาเต้นเป็นปกติ
“นี่รูปอาทิตย์ก่อนค่ะ ฉันพาเมลไปสวนสาธารณะมา”
เมื่อหารูปที่ต้องกายได้แล้วซูจินเลยเอียงสมาร์ทโฟนไปให้อีกคนได้ดู
“โตขึ้นเยอะเลยนะครับ”
“ใช่ไหมล่ะคะ
ตอนนั้นที่คุณอารอนพามายังตัวเล็กๆ อยู่เลย นี่โตจนเกือบอุ้มไม่ไหวแล้ว”
ซูจินเล่าพลางยิ้มพาให้อีกคนที่มองอยู่คลี่ยิ้มตาม
“ขอบคุณคุณซูจินจริงๆ นะครับที่ช่วยเลี้ยงเมล”
“ฉันสิคะต้องขอบคุณ
ตั้งแต่เมลมาอยู่ที่บ้านทุกคนก็ดูมีความสุขกันมากขึ้น โอ๊ะมีรูปเมลตอนไปทะเลด้วยค่ะ”
รูปแล้วรูปเล่าของเมลถูกเปิดให้อารอนได้ดู
เพราะไม่ได้เจอกับเมลนานมากบทสนทนาส่วนใหญ่เลยเกี่ยวกับพัฒนาของเมลเป็นหลัก
จากสิบนาทีเป็นยี่สิบนาทีจนตอนนี้ก็ปาเข้าสองชั่วโมงไปแล้ว
ระยะห่างที่นั่งกันระหว่างคนสองคนเลยค่อยๆ ลดจนเหลือไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือกั้น
Darling is calling
รูปภาพของเมลถูกฉายทับด้วยรูปของผู้ชายคนหนึ่งดูเหมือนว่าแฟนของอีกฝ่ายเป็นคนโทรมา
ซูจินเงยหน้าขึ้นทำท่าจะขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนจะชะงักกับระยะห่างของปลายจมูกทั้งสองคนที่น้อยกว่าคืบ
ไหนจะสายตาที่เหมือนจะตัดพ้อนั่นอีกแต่แวบเดียวก็จางหายไปกลายเป็นสายตาที่อบอุ่นตามเดิม
“ดึกแล้ว ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า ขอบคุณนะคะที่เก็บเสื้อผ้าให้เจ้าเด็กแสบทั้งสี่”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ
ถ้าผมไม่ไปแอลเอพรุ่งนี้ผมคงอาเสื้อผ้าไปให้เด็กๆ แทนแล้ว”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ
จะบอกเมลให้ว่าพ่อเขาคิดถึง :)”
“ขอบคุณครับ :)”
หลายเดือนต่อมา
“พี่อารอน ผมยืมโนอาห์วันหนึ่สิ
พี่ซูจินอยากเจอน่ะ”
นั่นเป็นข้อความที่มินฮยอนส่งมาหาอารอนเมื่อคืนนี้
สีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีนักของน้องร่วมวงทำให้อารอนตัดสินใจตามไปห่างๆ ปลายทางของมินฮยอนคือสวนสาธารณะที่ไม่ค่อยจะมีคนมากนัก
มินฮยอนกำลังอุ้มโนอาห์ไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่
เพียงแค่เห็นด้านหลังเขาก็รู้ทันทีว่าเธอคือฮวังซูจิน
“พี่ ผมต้องรีบกลับหอ ควานลินรอผมอยู่ที่รถ
พี่อยู่ได้นะ”
“อยู่ได้ดิ พี่มีทั้งเมลทั้งโนอาห์”
“ถ้าพี่ไม่โอเคพี่รีบโทรหาผมเลยนะ”
“อือ ไปเถอะตอนเย็นมีถ่ายรายการไม่ใช่เหรอ”
“ครับ ผมไปนะ”
ซูจินพยักหน้ามองน้องชายที่เดินไปจนลับตาก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้า
ก่อนรอยยิ้มจะระบายขึ้นบนใบหน้าที่มีแววตาติดเศร้าเมื่อเห็นหมาสองตัวกำลังจ้องหน้าเธออยู่
“รู้จักกันไว้สิ โนอาห์นี่เมลนะ
ส่วนเมลนี่โนอาห์ เธอสองตัวมีพ่อคนเดียวกันรู้เปล่า”
คนที่โดนสถาปนาเป็นพ่อหมาแอบยิ้มก่อนหุบยิ้มลงเมื่อสีหน้าของซูจินนั้นดูเศร้ากว่าเดิม
อยากเดินเข้าไปทัก อยากถามว่าอีกฝ่ายกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอะไร
แต่สิ่งที่เขาทำได้คือการยืนอยู่เฉยๆ เท่านั้น
“โฮ่งๆ”
“เป็นอะไรโนอาห์”
“โฮ่งๆ”
“มีอะไรเหรอ”
“โฮ่งๆ โฮ่งๆๆๆ”
“คุณ...อารอน?” เท้าที่กำลังหมุนตัวกลับสะดุดกึกพร้อมกับขาของเขาที่โดนโนอาห์วิ่งมาคลอเคลียร์
ตามมาด้วยซูจินที่จูงเมลเดินมาหาเขา
“สวัสดีครับคุณซูจิน”
“มาหาโนอาห์เหรอคะ”
“อ่า...ผมแค่เดินผ่านมาน่ะครับ”
อารอนฮยอง พาโบย่า
พอตอบเสร็จเสียงของเมมเบอร์ก็ลอยมา ใช่เขามันโง่ที่ตอบออกไปแบบนั้น
พออยู่ในสถานการณ์ตื่นเต้นเขาก็รนจนทำตัวเด๋อๆ ออกไปทุกที
“ฮ่าๆ”
แต่ถ้าความเด๋อของเขาทำให้อีกฝ่ายหัวเราะได้...เขายอม
“ให้ผมช่วยโนอาห์ผูกมิตรกับเมลไหมครับ”
“กรรรรซ์”
“ฉันว่าให้เมลกับคุณผูกมิตรกันก่อนดีกว่าค่ะ
ดูเหมือนว่าเมลจะจำคุณไม่ได้แล้วนะคะ”
เสียงหัวเราะทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมกันก่อนภารกิจผูกมิตรระหว่างคนกับหมาพ่อกับลูกจึงเริ่มขึ้น
มุกตลกแบบลุงๆ ถูกปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่อง อารอนรู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายที่หัวเราะให้กับมุกกากๆ
ของเขา ความเศร้าเริ่มจางหายไปจากใบหน้าสวย รอยยิ้มทั้งหน้าเริ่มปรากฏขึ้น
“คุณซูจิน”
“คะ”
“อย่าเศร้าอีกเลยนะครับ”
TBC...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น